Jedno z większych miast w Polsce. Nowy blok, a w nim mieszkania należące do banku, bo każdy spłaca swój trzydziestoletni kredyt. Mieszkańcy, w większości młodzi, codziennie w pośpiechu wyjeżdżają z garażu podziemnego, łudząc się, że może zdążą przed największym korkiem…
I można by pomyśleć, że się nie znamy… Nic bardziej mylnego! Dziś po południu sąsiadka wpadła na kawę, a nasze dzieci w tym czasie demolowały sąsiedni pokój. Sylwester przypominał imprezę w akademiku – dorośli kursujący między piętrami, a wszystkie drzwi pootwierane, bo dzieci już śpią i trzeba pilnować, czy się któreś nie obudziło. W co drugą sobotę podrzucam syna sąsiadce z parteru, żeby spokojnie posprzątać dom. W pozostałe – ja zajmuję się dwójką, a ona robi porządki u siebie. Robimy wspólne zakupy przez internet, żeby zmniejszyć koszt przesyłki, odbieramy paczki, podlewamy kwiatki podczas wyjazdów wakacyjnych i dzielimy się ciastem, co by jeszcze komuś w biodra poszło. Można!
Przełamałyśmy mit, że żyjemy w innych czasach. Nie ma tu wścibstwa, czy narzucania się. Każdy szanuje prywatność, ale nie izolujemy się od siebie. Większość jest tu sama i musimy sobie jakoś pomagać.

Jedno z większych miast w Polsce. Nowy blok, a w nim mieszkania należące do banku, bo każdy spłaca swój trzydziestoletni kredyt. Mieszkańcy, w większości młodzi, codziennie w pośpiechu wyjeżdżają z garażu podziemnego, łudząc się, że może zdążą przed największym korkiem…
I można by pomyśleć, że się nie znamy… Nic bardziej mylnego! Dziś po południu sąsiadka wpadła na kawę, a...

Kiedy mieszkałam z rodzicami na wsi, sąsiedzi wiedzieli o nas wszystko i często wpadali na kawę, czy pogaduchy. Nie koniecznie mi to odpowiadało, ponieważ jestem z natury cicha i wycofana, a wystawienie mojego życia do wiadomości każdego, kto mieszka obok nie sprzyjało zachowaniu prywatności. Teraz, kiedy mieszkam w innym mieście, postrzegam sąsiadów inaczej. W mojej kamienicy wszyscy mówią sobie „cześć”, kiedy się mijają, co jest moim zdaniem bardzo fajne i sprzyja przyjaznym stosunkom. Nie znam imienia prawie nikogo, kogo spotykam na korytarzu, oprócz pewnej starszej pani- Anny. To wspaniała kobieta i bardzo cieszę się, że ją poznałam. Podczas krótkich rozmów, jakie zdarza nam się odbywać, przekazała ona mi już tyle mądrości, że mogłabym spokojnie założyć zeszyt z jej sentencjami. To właśnie ona codziennie przypomina mi swoimi przyjaznymi gestami i radami, że życie jest bardzo krótkie, że trzeba korzystać z niego, ile się da! Pomogła mi także w bardzo ważnej sercowej sprawie, kiedy już myślałam, że nie ma wyjścia! Często nie zauważamy ludzi obok, a mogą oni okazać się dla nas niezwykle ważni… To właśnie uwielbiam w przeprowadzkach i poznawaniu nowych sąsiadów. Z biegiem czasu przestają oni być dla nas tylko osobą zza ściany, stają się człowiekiem z historią, problemami, marzeniami… A czyż nie jest przyjemniej i łatwiej dzielić z kimś te wszystkie rzeczy? Tym bardziej, że przecież nie dzieli nas odległość!

Kiedy mieszkałam z rodzicami na wsi, sąsiedzi wiedzieli o nas wszystko i często wpadali na kawę, czy pogaduchy. Nie koniecznie mi to odpowiadało, ponieważ jestem z natury cicha i wycofana, a wystawienie mojego życia do wiadomości każdego, kto mieszka obok nie sprzyjało zachowaniu prywatności. Teraz, kiedy mieszkam w innym mieście, postrzegam sąsiadów inaczej. W mojej...

Szczerze to trudno o dobrego sąsiada. Każdy teraz rywalizuje między sobą. Rzadko ktoś przyjdzie pożyczyć cukier, bo przecież jak to ja pójdę do tego... o nie, nie jestem gorszy. Trochę to przykre bo gdy byłam mała sąsiedzi w mojej wiosce pomagali nam, a my im. Gdy dorosłam i poszłam na studia trochę się to zmieniło. Nie ma nic za darmo. To przykre ile jest w nich zawiści. A czego tu zazdrościć? Szczęścia? Powodzenia w życiu? Zdrowia czy miłości? Tego nie można kupić ani sprzedać ludzie otwórzcie swoje serca, a nie portfele!

Szczerze to trudno o dobrego sąsiada. Każdy teraz rywalizuje między sobą. Rzadko ktoś przyjdzie pożyczyć cukier, bo przecież jak to ja pójdę do tego... o nie, nie jestem gorszy. Trochę to przykre bo gdy byłam mała sąsiedzi w mojej wiosce pomagali nam, a my im. Gdy dorosłam i poszłam na studia trochę się to zmieniło. Nie ma nic za darmo. To przykre ile jest w nich zawiści. A...

Kiedy mieszka się w bloku zna się wszystkich sąsiadów. Zwykle mijamy się z nimi w klatce schodowej i zazwyczaj ograniczamy się do zwykłego ,,Dzień dobry’’ i tyle. Właściwie pierwszy raz od pół roku spotkałam pana z parteru, tak, to było dziwne. Wyjątkiem w tej zasadzie stanowi para starszych osób mieszkająca naprzeciwko nas. Często nas zagadują i opowiadają historie ze swojego życia. Szczególnie pan x, który bardzo lubi mówić o wędkowaniu i o swoich przygodach jak on ,,prawie miał tego leszcza!’’. Uroczy sąsiedzi.

Inna sprawa kiedy odwiedzasz babcię na wsi, gdzie wychowywali się twoi rodzice. Niby tak samo, zwykłe ,,Dzień dobry’’. Idziesz sobie jak gdyby nigdy nic po ulicy i nagle słyszysz konspiracyjne szepty:
,,- Hej, czy to nie wnuczka y?
- Ale dzieciaki szybko rosną.’’

No cóż na wsi niby wszyscy się znają, prawda? No cóż, nie w moim przypadku. Naprawdę chciałabym im chociaż raz powiedzieć, że nie jestem ,,wnuczką y’’, mam na imię Daria. Co na to poradzić? Nic, po prostu udajesz, że nie słyszysz jak próbują wskazać podobieństwa między tobą, a twoją matką kiedy była w twoim wieku.

Kiedy mieszka się w bloku zna się wszystkich sąsiadów. Zwykle mijamy się z nimi w klatce schodowej i zazwyczaj ograniczamy się do zwykłego ,,Dzień dobry’’ i tyle. Właściwie pierwszy raz od pół roku spotkałam pana z parteru, tak, to było dziwne. Wyjątkiem w tej zasadzie stanowi para starszych osób mieszkająca naprzeciwko nas. Często nas zagadują i opowiadają historie ze...

O tak, kiedyś było inaczej.
Gdy mieszkałam z rodziną w mieszkaniu, jeszcze kilka lat temu, znałam wszystkich sąsiadów, członków ich rodzin, gdzie mieszkają i czym się zajmują. Oni wiedzieli co robię w życiu.

A dziś...?

Mieszkam w bloku w centrum Szczecina. Wynajmujemy tu mieszkanie od trzech lat. Kojarzę mieszkańców może... czterech mieszkań..? Starsi ludzie patrzą na nas, młodych, jako zbyt głośnych sąsiadów, imprezowiczów, rodziców płaczących i krzyczących dzieci. Młodzi ludzie są zabiegani.

W mieście praktycznie nie ma "sąsiedztwa". Nawet nie wiem, czy w razie pożaru ktoś krzyczałby i pukał w drzwi swoich sąsiadów.
A szkoda...

O tak, kiedyś było inaczej.
Gdy mieszkałam z rodziną w mieszkaniu, jeszcze kilka lat temu, znałam wszystkich sąsiadów, członków ich rodzin, gdzie mieszkają i czym się zajmują. Oni wiedzieli co robię w życiu.

A dziś...?

Mieszkam w bloku w centrum Szczecina. Wynajmujemy tu mieszkanie od trzech lat. Kojarzę mieszkańców może... czterech mieszkań..? Starsi ludzie patrzą na...

Co wiem o swoich sąsiadach? Niewiele. Za to posiadam dużą wiedzę na temat drzwi do ich mieszkań.
Wiem, przez które przebija się najgłośniej muzyka.
Wiem, spod których wyłania się zapach smażonej cebuli.
Wiem, które najwcześniej się otwierają i które zamykają się jako ostatnie.
Wiem, które skrzypią najgłośniej.
Wiem, które milczą jak zaklęte.
Wiem, że nikt, kto za nimi mieszka nie podejdzie do moich drzwi i w nie nie zapuka.

Co wiem o swoich sąsiadach? Niewiele. Za to posiadam dużą wiedzę na temat drzwi do ich mieszkań.
Wiem, przez które przebija się najgłośniej muzyka.
Wiem, spod których wyłania się zapach smażonej cebuli.
Wiem, które najwcześniej się otwierają i które zamykają się jako ostatnie.
Wiem, które skrzypią najgłośniej.
Wiem, które milczą jak zaklęte.
Wiem, że nikt, kto za nimi...

Ja i moi sąsiedzi - krótka historia wielu historii toczących się pod jednym dachem. Jeden blok, jedna klatka schodowa, piwnica, strych, dziewięć ponumerowanych drzwi, siedemnaście osób, obcych sobie znajomych. Zapachy świeżej kawy rano i świeżego bigosu w południe, wieczorem perfum trochę zbyt nachalnych. Wiertła i młotki za ścianą, wrzaski dzieci pod nogami, disco polo nad głową. A to ktoś komuś przewiesi pranie na strychu, a to na święta poczęstuje jajkiem, a choćby i długie miesiące ze sobą nie rozmawiać to łatwo się wspólnie połączyć, gdy nagle wszystkim zabraknie prądu. I chociaż każdy w innym żyje kraju to kiedy trzeba jedną wywieszamy flagę. Nie nachalnie, normalnie, lepiej z sąsiadem się kłócić, niż nie mieć na kogo narzekać.

Ja i moi sąsiedzi - krótka historia wielu historii toczących się pod jednym dachem. Jeden blok, jedna klatka schodowa, piwnica, strych, dziewięć ponumerowanych drzwi, siedemnaście osób, obcych sobie znajomych. Zapachy świeżej kawy rano i świeżego bigosu w południe, wieczorem perfum trochę zbyt nachalnych. Wiertła i młotki za ścianą, wrzaski dzieci pod nogami, disco polo nad...

Mieszkam w domku,gdzie wraz z moją rezydują w sumie trzy rodziny.Od lat obserwuję niezwykle piękny obraz młodzieńczego współczucia,które przywróciło mi wiarę w moralność dzisiejszych nastolatków.
Jedną z moich sąsiadek jest Pani Danuta,staruszka,która dwadzieścia lat temu pochowała męża.Jej córka mieszka w Norwegii przez co nie ma ona z nią większego kontaktu, a wnuczkę widuje tylko na wideoczacie.
Moimi sąsiadami są także Wilczyńscy,małżeństwo z długoletnim stażem oraz niepełnosprawnym synem Jankiem.Janek ma dziecięce porażenie mózgowe,przez co ludzie na ulicy oglądają,a wręcz gapią się na niego jak na wybryk natury.Ja tak nie robię.Lubię Janka, to naprawdę mądry chłopak,wesoły i ciekawy świata.To jednak swoimi czynami powinien inspirować innych.
Pewnego dnia zauważyłam przez okno jak Pani Danuta wraca ze sklepu niosąc dwie ciężkie siatki. Jedna z nich pękła nagle i wszędzie rozsypały się jej zakupy.Ludzie mijali ją bez słowa. Już chciałam ubrać się i pomóc pani Dance, gdy podszedł do niej Janek, pozbierał wszystko i pomógł zanieść do domu.
Od tamtej pory Janek często odwiedza panią Dankę, a i ja czasem przyłączam się,żeby pograć w warcaby czy chińczyka.Cały nasz domek spędza razem każde święta i niemal codziennie ktoś wpada do kogoś na kawę. Dzięki temu wszyscy jesteśmy szczęśliwi, a zwłaszcza Pani Danka,która Janka traktuje jak swojego wnuka,a mnie jak wnuczkę. Jestem przeogromną szczęściarą, że sąsiedzi tak naprawdę są dla mnie jak rodzina.

Mieszkam w domku,gdzie wraz z moją rezydują w sumie trzy rodziny.Od lat obserwuję niezwykle piękny obraz młodzieńczego współczucia,które przywróciło mi wiarę w moralność dzisiejszych nastolatków.
Jedną z moich sąsiadek jest Pani Danuta,staruszka,która dwadzieścia lat temu pochowała męża.Jej córka mieszka w Norwegii przez co nie ma ona z nią większego kontaktu, a wnuczkę...

Gdy pierwszy raz go zobaczyłam miałam 5 lat. Razem z rodzicami rozpakowywaliśmy wtedy ostatnie kartony z przeprowadzki, gdy po drugiej stronie ulicy zobaczyłam chłopca. Siedział na huśtawce i przyglądał mi się badawczo, lecz gdy napotkał mój wzrok wcale się nie odwrócił, a nadal się we mnie wpatrywał.

Staliśmy tak nawet nie wiem jak długo, bo w zupełności straciłam poczucie czasu.
-Daniel, przyjdź zjeść kolację - zawołała kobieta wychylając się przez drzwi. Miała na sobie białą, zwiewną sukienkę, w której wyglądała lekko jak płatek kwiatu. Była niesamowicie piękna.
Chłopak zerknął na nią, a następnie pomachał do mnie na pożegnanie.


...


W wieku 7 lat razem z Danielem stworzyliśmy naszą własną krainę, nazywała się ona Brythian. Żyły w niej magiczne istoty, a przebywać w niej mogli tylko ludzie o dobrym sercu. Ale świat nie mógłby być taki piękny, od wieków panowała w niej wojna pomiędzy ciemnością i światłem.

Nazywani byliśmy w Brythianie Łowcami, ja, jako Pani Dnia polowałam na fliaryki, malutkie, słodkie stworzenia, zdolne do zabicia człowieka jednym spojrzeniem. On natomiast jako Pan Dnia odpierał ataki wielkich wilków, nazywanych trycerami na wioskę grybytów, malutkich ludzi chroniących księgę czasu.

...

Pewnego dnia ciało Daniela zostało znalezione przy Krwawym Drzewie. Podobno z niego spadł i dostał wylewu, ale ja w to nie wierzę...

Gdy pierwszy raz go zobaczyłam miałam 5 lat. Razem z rodzicami rozpakowywaliśmy wtedy ostatnie kartony z przeprowadzki, gdy po drugiej stronie ulicy zobaczyłam chłopca. Siedział na huśtawce i przyglądał mi się badawczo, lecz gdy napotkał mój wzrok wcale się nie odwrócił, a nadal się we mnie wpatrywał.

Staliśmy tak nawet nie wiem jak długo, bo w zupełności straciłam...